ေဆာင္းဦး ( Early Autumn )

ေဆာင္းဦး ( Early Autumn )

Langston Hughes ၏ Early Autumn ကိုုဆီေလ်ွာ္ေအာင္ဘာသာျပန္ဆိုုပါသည္။ သူတိုု ့ႏွစ္ေယာက္ခ်စ္ခဲ့ၾကတာ ကေလးသာသာဘ၀မ်ားထဲကျဖစ္သည္။ ညေပါင္းမ်ားစြာလမ္း ေလ်ွာက္ ရင္းသူတိုု ့စကားေ၀ျဖာခဲ့ၾကသည္။ သိပ္အေရးတႀကီးမဟုုတ္လွေသာ စိတ္အခန္ ့ မသင့္စရာတစ္ခုုျဖစ္ ၿပီးေနာက္မွာေတာ့ သူတိုု ့တစ္ေယာက္ႏွင့္တစ္ေယာက္စကားမေျပာၾကေတာ့ေပ။ ေမရီသည္ေလးေလး နက္နက္မစဥ္းစားပဲ သူမ,ခ်စ္သည္ဟုုထင္သူတစ္ေယာက္ကိုု လက္ထပ္လိုုက္သည္။ ဘီလ္ကေတာ့ မိန္းမဆိုုတာကိုုခါးသည္းသြားၿပီး ေျခဦးတည့္ရာခရီးႏွင္ ေတာ့သည္။ မေန ့က၀ါရွင္တန္စကြဲရ္ပန္းၿခံနားမွာလမ္းေလ်ွာက္ရင္း ေမရီသည္ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ အတြင္း ဘီလ္ကိုုပထမဆံုုးအႀကိမ္အျဖစ္ျပန္ေတြ ့ခဲ့သည္။ “ဘီလ္ေ၀ၚလ္ကာ“ သူမကလွမ္းေခၚလိုုက္သည္။ သူမေခၚသံေၾကာင့္ ဘီလ္ကလမ္းေလ်ွာက္ေနရာမွရပ္ ကာလွည့္ ၾကည့္သည္။ ပထမေတာ့ သူမကိုုဘီလ္မမွတ္မိေပ။ သူ ့အတြက္ေတာ့ ေမရီကအေတာ္အိုုစာသြားၿပီ။ “ ေမရီ.. မင္းဘယ္ကလာတာလဲ။“ သူအနမ္းႏွင့္ႏႈတ္ဆက္ေလမလားဟုု ေမရီက သတိလက္လြတ္မ်က္ႏွာကိုုေမာ့ေပးလိုုက္မိ ေသာ္လည္း ဘီလ္ကလက္ကိုုသာကမ္းေပးေလသည္။ ေမရီသည္ ဘီ့လ္လက္ကိုုဆြဲကိုုင္လႈပ္ ယမ္း၍ ႏႈတ္ဆက္လိုုက္သည္။ “ ကၽြန္မ အခုု နယူးေယာက္မွာေနတယ္ေလ။“ “ ဟုုတ္လား“ ဘီလ္ကယဥ္ေက်းစြာၿပံဳးလိုုက္သည္။ ၿပီးေတာ့ သူ ့မ်က္လံုုးႏွစ္ခုုအၾကားတြင္ မ်က္ေမွာင္အႀကံဳ ့ အေကြးတခုု ျဖတ္ကနဲေပၚသြားသည္။ “ ရွင္ဘာေတြလုုပ္ေနခဲ့သလဲလိုု ့ က်မအၿမဲတန္းသိခ်င္ေနခဲ့တာ ဘီလ္ရဲ ့“ “ ကိုုယ္ကေရွ ့ေနေလ။ ၿမိဳ ့ထဲက ေတာ္ေတာ္အေျခအေနေကာင္းတဲ ့ေရွ ့ေနလုုပ္ငန္းစုုတစ္ခု မွာေပါ့။“ “လက္မထပ္ေသးဘူးလား“ “ လက္ထပ္ၿပီးၿပီ။ ကေလးႏွစ္ေယာက္ရွိတယ္ေလ။“ “ အိုုး..“ ပန္းၿခံအတြင္းရွိ သူတိုု ့မသိေသာလူမ်ားစြာက သူတိုု ့ကိုုေကြ ့ေရွာင္ျဖတ္သန္း၍သြားေနၾက သည္။ ေန၀င္ကာနီးၿပီျဖစ္ေသာ ညေနေႏွာင္းပိုုင္းမိုု ့ရာသီဥတုုကလည္းအေတာ္ေအးလာၿပီ။ “ မင္းခင္ပြန္းေရာ..“ ဘီလ္ကေမရီ ့ကိုုေမးလိုုက္သည္။ “ က်မတိုု ့မွာ ကေလးသံုုးေယာက္ရွိတယ္ေလ။ က်မက ကိုုလမ္ဘီယာတကၠသိုုလ္ ဘဏၭာ ေရးဌာနမွာအလုုပ္လုုပ္ေနတယ္။ “ မင္းၾကည့္ရတာ…“ က်သြားလိုုက္တာဟုု သူကဆက္ေျပာခ်င္ေနသည္။ “ အင္းေလ…“ ေမရီကလည္းနားလည္ပါသည္။ ၀ါရွင္တန္စကြဲရ္ပန္းၿခံထဲက သစ္ပင္ေတြေအာက္မွာရပ္ရင္း အတိတ္ကိုုျပန္ေရာက္သြားသလိုု သူမလြမ္းလြမ္းဆြတ္ဆြတ္ခံစားေနရသည္။ အိုုဟိုုင္းယိုုးတြင္ေနၾကစဥ္ ကတည္းက သူမကဘီလ္ထက္အသက္ပိုုႀကီးခဲ့တာပဲ။ ခုုေတာ့ သူမတကယ္ပဲမငယ္ေတာ့ပါ။ ဘီလ္က ေတာ ့ႏုုပ်ိဳဆဲပင္ျဖစ္ငည္။ “ က်မတိုု ့စင္ထရယ္ပန္းၿခံရဲ ့အေနာက္ဖက္မွာေနတယ္ေလ။“ ေမရီကေျပာေျပာဆိုုဆိုုပဲဖိတ္ေခၚလိုုက္သည္။ “ က်မတိုု ့အိမ္ကိုု တခါတေလလာလည္ပါဦး“ “ လာမွာေပါ့။“ ဘီလ္ကလည္းခ်က္ျခင္းတုုန္ ့ျပန္သည္။ “ မင္းနဲ ့မင္းခင္ပြန္းလည္း ကိုုယ္တိုု ့မိသားစုုနဲ ့ညေနစာလာစားရမယ္ေနာ္။ ဘယ္ညပဲျဖစ္ျဖစ္ ပါ။ လူစီနဲ ့ကိုုယ္က မင္းတိုု ့နဲ ့ဆံုုခ်င္ပါတယ္။“ ပန္းၿခံအတြင္းရွိသစ္ပင္မ်ားေပၚမွသစ္ရြက္မ်ားက ေလမတိုုက္ပဲႏွင့္တျဖည္း ျဖည္းခ်င္း ေၾကြ က် ေနၾကသည္။ ေဆာင္းဦးရာသီ၏ ေန၀င္ၿဖိဳးဖ်မွာ ေမရီနည္းနည္းဖ်ားခ်င္သလိုလိုုျဖစ္လာသည္။ “ က်မတိုု ့ကလည္းဆံုုခ်င္ပါတယ္။“ “မင္း ..ကိုုယ့္ကေလးေတြကိုုလည္းလာၾကည့္သင့္တယ္ေလ။“ ဘီလ္ကၿပံဳးေေစ့ေစ့ျဖင့္ေျပာသည္။ ေလထုုထဲသိုု ့ျမဴေတြက်လာသျဖင့္ျဖစ္ေပၚလာေသာအျပာ ေရာင္အလင္းေၾကာင့္ ပဥၥမရိပ္သာလမ္းမႀကီးတေလ်ွာက္ အေရာင္ေတြထြန္းေတာက္လာ၏။ “ ေဟာ.. က်မစီးရမယ့္ကားလာေနၿပီ။“ ေမရီကထိုုသိုု ့ေရရြတ္လိုုက္ေတာ့ ဘီလ္ကလက္ကိုုဆန္ ့တန္းၿပီးႏႈတ္ဆက္လိုုက္သည္။ “ဂြတ္ဘိုုင္.“ “ဘယ္ေတာ့….“ သူမကတစံုုတခုုေျပာလိုုက္ခ်င္ေပမယ့္ ဘတ္စ္ကားကထြက္ဖိုု ့ျပင္ေနၿပီ။ လမ္းမေပၚတြင္ အလင္းေရာင္ေတြက တလက္လက္ေတာက္ပလာလိုုက္၊ ေ၀၀ါးသြားလိုုက္။ သူမကကားထဲေရာက္ေန ၿပီမိုု ့ စကားဆက္ဖိုု ့စိုုးရိမ္ဆုုတ္ဆိုုင္းသြားသည္။ ထိုုစိုုးထိတ္မႈႏွင့္ေတာ့ စကားတခြန္းတေလထြက္ဖိုု ့ပင္ မျဖစ္နိုုင္ပါ။ “ဂြတ္ဘိုုင္.“ ရုုတ္တရက္ သူမက်ယ္ေလာင္စြာေအာ္ဟစ္ႏႈတ္ဆက္လိုုက္သည္။ သိုု ့ေသာ္ ဘတ္စ္ကားတံခါး ကပိတ္သြားၿပီ။ ဘတ္စ္ကားႏွင့္ ဘီလ္ၾကားမွာ လူေတြအစုုန္အဆန္ျဖတ္သန္းသြားလာေနၾကသည္။ သူတိုု ့မသိ ေသာလူေတြက သူတိုု ့ကိုုကြယ္လိုုက္ၾကသည္။ ဘတ္စ္ကားလည္းစထြက္ၿပီ။ ဘီ့လ္ကိုု သူမ,မျမင္ရ ေတာ့ေပ။ ဒီေတာ့မွ ဘီ့လ္ကိုုသူမလိပ္စာမေပးခဲ့မိတာသတိရသည္။ ဘီလ္၏လိပ္စာကိုုေမးဖိုု ့ေရာ သူမ သားအငယ္ဆံုုး၏နံမည္က ဘီလ္ျဖစ္သည္ဆိုုတာကိုုေျပာဖိုု ့ပါေမ့ခဲ့ၿပီ။ ခက္မာ