လြမ္းဆြတ္ျခင္း
နဘူးႏြယ္တက္၊ သင္ေပါင္းျမက္ႏွင့္
ဆူးခက္ခ်ံဳေတြ၊ ကာဆီးေလသည့္
ေျမလိမ္ေကာက္ေျပး၊ လမ္းကေလး။
လမ္းကေလးထိပ္၊ ေခ်ာင္းညိဳရိပ္၌
အိပ္သည့္ေယာက်ာ္း၊ ႏိုးထသြားသို႔
အားမာန္ထည္စြာ၊ တည္ျငိမ္စြာလွ်င္
ရြာသားမ်ားစြ၊ ကိုယ္ထူထသည့္
မူလတန္းေက်ာင္း၊ အိုႏြမ္းေဟာင္းလွ်င္
မေျပာင္းမလဲ ရွိေနဆဲ
အမိုးအကာ ေပါက္လို႔ျပဲ။
တစ္ခ်ိန္တုန္းက၊ ဤလမ္းမွလွ်င္
ရြာ့ကေလးေတြ၊ တေပေပႏွင့္
သားေရကြင္းပစ္၊ ေလာက္စာပစ္ႏွင့္
ညစ္တီးညစ္ပတ္၊ ရန္ျဖစ္သတ္ႏွင့္
ပါးစပ္မွဆဲ၊ လက္ကဆြဲႏွင့္
တြဲလဲႏွပ္ေခ်း၊ ခေမာက္ေဆြးႏွင့္
အေရးအဖတ္၊ အတြက္တတ္ဖို႔
မရပ္မနား၊ ေက်ာင္းတက္သြား၏
ရွည္လ်ားခဲ့ျပီ ကာလသည္
ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ၾကာခဲ့ျပီ
ဤေက်ာင္းေလးမွ သင္ယူၾကသည့္
ပညာ့အေမြ၊ လန္းဆန္းေဝ၍
စိုျပည္ဂုဏ္ဝင့္၊ အေျချမင့္လ်က္
ရြာႏွင့္ ဤေက်ာင္း၊ ဤလမ္းေၾကာင္းကို
ေစာင္း၍မၾကည့္၊ မွတ္မသိေသာ
တပည့္မ်ားစြာ၊ ျမိဳ႕ ၾကီးမွာ
စဥ္းစားၾကည့္ေသာ္ လြမ္းစရာ။
ဤလမ္းကိုနင္း၊ ဤေက်ာင္းဝင္းသို႔
မပ်င္းမရိ၊ ဥာဏ္အသိႏွင့္
တပည့္အေပါင္း၊ တတ္ေစေၾကာင္းတြက္
ေခါင္းေပါင္းကိုင္စြဲ၊ တိုက္ပံုမည္းႏွင့္
ရင္ထဲသံုးနာ၊ ေန႔စဥ္လာ၍
ဆရာစားမွ်၊ မက်န္ရေအာင္
ပို႔ခ်ျမဲသာ၊ အိုဆရာလည္း
သခၤါရေနာက္၊ တေကာက္ေကာက္
မရွိေတာ့ျပီ၊ ဘယ္ဆီေရာက္
ေက်ာင္းကေလး၊ မ်က္ရည္တေပါက္ေပါက္။ ။
ေမာင္ေမာင္ျငိမ္းေအး
ျမားနတ္ေမာင္မဂၢဇင္း
၁၉၉၈၊ ဇူလိုင္လ။
(အနီေပၚက ၾကယ္ျဖဴပြင့္ ကဗ်ာမ်ားမွ....)
Comments
Post a Comment